մայրենի

Կույր մարդկանց սերը

03,10,2017

Մի մարդ ամուսնացավ շատ գեղեցիկ աղջկա:Նա շատ էր սիրում նրան:Մի օր նա հիվանդացավ մաշկային հիվանդությունով:

Դանդաղորեն նա սկսեց կորցնել իր գեղեցկությունը:Մի օր նրա ամուսինը գնաց ճամփորդության:Վերադարձավ նա կույր:

Նրանց ամուսնական կյանքը շարնակվեց ,չնայած նրանց հիվանդությունների,բայց օր օրի նա կորցնում էր իր գեղեցկությունը:

Կույր ամուսինը չգիտեր այդ ամենի մասի, և նրանց կյանքում ոչինչ չէր փոխվում:

Նրանք շարնակում էին սիրել իրար:Մի օր նրա կինը մահացավ:

Նրա մահը բերեց ամուսնուն մեծ վիշտ :Նա վերջացրեց իր գործերը և ուզում էր լքել քաղաքը:

Նրա ետևում կանգնած մարդը ասաց. <<Ինչպես ես դու քայլելու միայնակ>>:

-Ամբողջ քո կյանքը քո կինը քեզ օգնում էր,-նա ասաց:

-Ես կույր չեմ ,ես ձևանում էի ,որովհետև գիտեի ,որ եթե նա իմանա ,որ ես կարողանում եմ տեսնել նրան իր մաշկային հիվանդությունով ,դա նրան ավելի շատ ցավ կպատճառեր ,քան իր հիվանդությունը:

Ես սիրում էի նրան ,ոչ թե  իր գեղեցկության ,այլ իր հոգատար և սիրող բնավորության համար:

Այսպիսով ես պատրաստ եմ լինել կույր ,բայց պահպանել նրան ուրախ:

Երբ դու սիրում ես ինչ-որ մեկին ,դու կգնաս ամեն ինչի ,որ պահպանես նրան ուրախ և շատ անգամ  պետք է լիել կույր ու անտեսել միմիյանց թերությունները ,որ լինենք ուրախ:Գեղեցկությունը ժամանակի ընթացքում գեղցկությունը կորուչում է ,բայց սիրտը և հոգին միշտ նույնն են:Սիրեք միմիանց ,ոչ թե արտաքին գեղեցկությամբ, այլ ներքին:

Այս առակը ասում է որ մարդու տեսքը կարեևոր  չէ:Կարևորը մարդու հոգին է, սիրտը և որ մարդը լինի բարի:

գեղեցիկ-տգեղ

հիվանդ-առողջ

դանդաղ-արագ

ուրախ-տխուր